Η σπορ γκάμα της Nissan/Datsun για τέσσερις δεκαετίες περίπου, περιελάμβανε τρία μοντέλα, Silvia, Fairladay, Skyline. Τα ονόματά τους διαφέρουν από αγορά σε αγορά, αλλά στην γλώσσα των petrolhead αυτά είναι, εκτός κι όταν η κουβέντα χοντραίνει και αρχίζουν να μιλάνε με εσωτερικούς κωδικούς.

    Σαφώς και βγαίναν σπορ εκδόσεις κι άλλων μοντέλων αλλά αυτά τα τρία ήταν τα μόνα που ήταν σχεδιασμένα για να είναι σπορ εξαρχής.

1η γενιά
 
    Η πρώτη Silvia παρουσιάστηκε το 1965, όταν η αγορά της Ιαπωνίας άρχισε να γίνεται πιο εξωστρεφής και οι Ιάπωνες κατασκευαστές άρχισαν να παρουσιάζουν αυτοκίνητα που δεν στόχευαν απλά και μόνο στην φτηνή και αξιόπιστη μετακίνηση, αλλά στην απόλαυση της οδήγησης, την πολυτέλεια και γενικώς το κάτι παραπάνω, που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν και να σταθούν επάξια δίπλα στους εδραιωμένους κατασκευαστές της Ευρώπης και της Αμερικής. Το όνομα προήρθε από τη Συλβία (οπότε μάλλον λάθος το τονίζουμε όταν το προφέρουμε Σίλβια), που είναι μια οικογένεια πτηνών και έμπνευση γι’αυτό το όνομα ήταν ένα άλλο μοντέλο της Nissan (τότε Datsun), το Bluebird. Ο εσωτερικός κωδικός της πρώτης Sylvia ήταν CSP311 καθώς βασιζόταν στην πλατφόρμα του τελευταίου Fairlady πριν αυτό γίνει Ζ, το SR311. Ρόλο στον σχεδιασμό του έπαιξε ο κόμης Albrecht von Goertz, που σχεδίασε την BMW 507, μια από τις ομορφότερες BMW, αν όχι η ομορφότερη. Από το 1965 έως το 1968 παρήχθησαν 554 CSP311, όλες χειροποίητες, δεξιοτίμονες και JDM, δηλαδή για την τοπική αγορά της Ιαπωνίας, αν και μερικές έφτασαν σε Αυστραλία κι άλλες χώρες. Κίνηση έπαιρνε από έναν κινητήρα 1.6L απόδοσης περίπου 90 ίππων. Για την εποχή ήταν αρκούντως σπορ ιπποδύναμη.

S10
 
    Η επόμενη γενιά, η S10, άργησε να έρθει, αλλά ήταν η πρώτη μαζικής παραγωγής. Αυτή διήρκησε μόλις 4 χρόνια από το 1975 ως το 1979 και μοτερικά κινούταν στο ίδιο μοτίβο με ελαφρώς μεγαλύτερα μοτέρ, 1.8L για την Ιαπωνία και 2.0L για τις ΗΠΑ. Αν και γενικώς δεν χαίρει μεγάλη εκτίμησης, προσωπικά την εκτιμώ αρκετά αφού δυσκολεύομαι να σκεφτώ αρκετά φτηνά σπορ αυτοκίνητα την δεκαετία του ’70. Ο σχεδιασμός φωνάζει Ιαπωνία, κάτι που νομίζω δεν αρέσει στους περισσότερους, αλλά κατά την γνώμη μου είναι καλύτερα να έχεις την δική σου σχεδιαστική ταυτότητα παρά να προσπαθείς να μοιάσεις στους Βρετανούς, του Ιταλούς κι εσχάτως στους Γερμανούς.

S11
 
    Η S11, που θα ήταν η επόμενη γενιά δεν παρουσιάστηκε ποτέ καθώς είχε σχεδιαστεί για να φορά Wankel κινητήρα και ως το 1979 ήταν πρόδηλο πως οι Wankel ήταν αναξιόπιστοι στα χέρια των καθημερινών οδηγών. Έτσι από S11, έγινε S110, προσφερόταν με δύο τύπους αμαξωμάτων, coupe τριών όγκων και liftback. Κάτω από το καπό φορούσε διάφορα μοτέρ με καλύτερο, το βαρύ κι ογκώδη FJ20 και FJ24. Με αυτά τα μοτέρ έγινε διάσημη η S110, αφού όργωσε τις ειδικές των Rally με επιτυχία στα χέρια αρκετών ιδιωτών και ιδιαίτερα στην χώρα μας ο Γιώργος Μοσχούς κατέκτησε αρκετά έπαθλα και κυρίως τις καρδιές του κόσμου με το τρικολόρε 240RS. Λόγω κυβικών δεν κυκλοφόρησε ιδιαίτερα στην χώρα μας δυστυχώς και γενικώς στην Ευρώπη ανήκει στην κατηγορία των “μονόκερων”.

S12
 
    Οι αγωνιστικές επιτυχίες κι αντίστοιχα ο εστιασμένος σπορ σχεδιασμός συνεχίστηκαν και στην επόμενη γενιά την S12, που αν και πρόκειται για ένα πολύ ολοκληρωμένο αυτοκίνητο θεωρείται μεταβατική γενιά. Παρήχθη από το 1983 ως το 1988 και ως μεταβατικό μοντέλο είναι δυστυχώς αρκετά αδικημένη. Τα pop up φώτα κάνουν την εμφάνισή τους, αλλά ο σχεδιασμός θυμίζει αρκετά Celica T160, που αν και λίγο μεταγενέστερη, έγινε σήμα κατατεθέν για την ιαπωνική σπορ αυτοκίνηση της δεκαετίας του ’80. Η S12 Sylvia ήταν και η τελευταία γενιά που έτρεξε εργοστασιακά σε Rally. Μάλιστα για την συμμετοχή παρήχθη η ειδική έκδοση με το αταίριαστο όνομα Grand Prix, σε μόλις 5000 αντίτυπα, όσα χρειαζόταν για να πάρει για να πάρει έγκριση τύπου. Σε αυτή την γενιά έκανε και την εμφάνισή του ο CA18 που συμπλήρωνε την γκάμα μαζί με τα μοτέρ των παλαιότερων γενιών.

S13
 
    Ο C18 όμως είναι το μοτέρ που έχει ταυτιστεί με την καλύτερη κατ’εμέ γενιά, την S13, που στην χώρα μας τη γνωρίσαμε ως 200SX καθώς Silvia ονομαζόταν μόνο η Coupe έκδοση. Αυτή παρήχθη από το 1989 ως το 1994 αλλά ήταν η μαζικότερη με πάνω από 300.000 πωλήσεις. Για την S13 τα περισσότερα είναι γνωστά, ένα όμορφο αυτοκίνητο που χάρη στο εκπληκτικό μοτέρ μπορούσε να τα κοιτάξει στα μάτια πολλά βαριά ονόματα, τουλάχιστον στην ευθεία. Όχι πως δεν έστριβε, αλλά στις στροφές παίζει κυρίως ρόλο ο οδηγός και το στήσιμο των αναρτήσεων, δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι μερικά από τα καλύτερα time attack αυτοκίνητα είναι S13. Αυτή η γενιά Silvia δεν έγινε διάσημη για τις επιδόσεις της στο time attack, αλλά στο Dragster και κυρίως στο Drift που την δεκαετία του ’90 εδραιώθηκε σαν μηχανοκίνητο άθλημα. Δυστυχώς πλέον είναι δύσκολο να βρεις “καθαρό” S13, αφού οι μετατροπές και τα engine swaps ήταν αρκετά διαδεδομένα, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά χρειάζεται συνειδητοποίηση στις αγορές.

S14
 
    Η επόμενη γενιά ήταν η S14 που πήρε σαφώς πιο upmarket προσέγγιση. Προσφερόταν μόνο ως κουπέ και με δύο μόνο μοτέρ, τον SR20 και τον KA24 γιατί στις ΗΠΑ τα δίλιτρα θεωρούνται μικρά. Σαν αυτοκίνητο ήταν βελτιωμένο σε σχέση με το S13 αλλά δεν κατάφερε να κάνει τις πωλήσεις του προκατόχου του, παρά το ότι ήταν ίσως η μακροβιότερη γενιά Silvia αφού κράτησε για 6 χρόνια. Πιθανός λόγος για την εμπορική μη-επιτυχία (δεν το λέω αποτυχία), ίσως είναι και η εμφάνιση που δεν πείθει, αφού η προηγούμενη και η επόμενη γενιά είχαν αρκετά πιο χαρακτηριστική εμφάνιση, ενώ το S14 τουλάχιστον από μπροστά είναι μάλλον αδιάφορο, ειδικά πριν το facelift.

S15
 
    Έτσι φτάνουμε στην S15, την τελευταία γενιά που βγήκε για 3 χρόνια μόνο και μόνο ως δεξιοτίμονο για την Ιαπωνία και τις αγορές του Ειρηνικού (Αυστραλία. Νέα Ζηλανδία). Προσφερόταν μόνο με τον SR20, μόνο ως coupe όπως και το S14, αλλά ήταν ελαφρώς μικρότερο σε διαστάσεις, αν και λόγω σχεδιασμού έμοιαζε σαφώς μεγαλύτερο και πιο upmarket σε σχέση με το S14. Η εμφάνιση του ήταν αρκετά καλή και γι’αυτό το μπροστά μέρος έχει γίνει ανάρπαστο τροπέτο στους κατόχους S14 και S13. Όπως και οι δύο προηγούμενες γενιές έγινε από τα αγαπημένα αυτοκίνητα των drifters, αλλά λόγω σπανιότητας κράτησε κάπως υψηλά την τιμή του κάτι λείαν αποθαρρυντικό για τους σπάστες που ασχολούνται με το drift. Το S15 οι Έλληνες το έχουμε δει κυρίως στην Κύπρο, όπως και αρκετά άλλα ιαπωνικά σπορ αυτοκίνητα που λόγω κυβισμού αλλά και λάθος μεριάς του τιμονιού ήταν πρακτικά άγνωστα στο ελληνικό κοινό, ειδικά πριν την έλευση του Gran Turismo.

    Το όνομα Silva εξαφανίστηκε οριστικά το 2002, μαζί με αρκετά άλλα ιαπωνικά σπορ αυτοκίνητα, αφήνοντας μια βαριά παρακαταθήκη στην Nissan και κάνοντας τις φήμες για τον συνεχιστή της σειράς, συνεχώς να φουντώνουν όποτε παρουσιάζεται κάποιο σπορ πρωτότυπο όπως το πανέμορφο IDx ή γίνονται διαρροές και renderings σε περιοδικά.